10 grudnia 2021 10 grudnia 2021 / By Maciej Sobczak / Prawo karne / postępowanie karne, postępowanie przygotowawcze, Prawo karne, umorzenie dochodzenia, umorzenie śledztwa, zażalenie, zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia, zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania, zażalenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa
Postępowanie karne w sprawie o błąd medyczny czy wypadek komunikacyjny może być wszczęte na wniosek osoby poszkodowanej lub z urzędu. Niezależnie od sposobu jego rozpoczęcia przez cały okres postępowania przygotowawczego, czyli aż do postawienia zarzutów osobie podejrzanej i wniesienia przeciwko niej aktu oskarżenia do sądu pełną władzę nad przebiegiem i rozwojem postępowania karnego posiada mojego doświadczenia wynika jednak, że większość spraw dotyczących błędów medycznych nie trafia do sądu z aktem oskarżenia, gdyż prokurator decyduje się na umorzenie prowadzonego w sprawie śledztwa lub dochodzenia zamiast postawić zarzuty podejrzanym lekarzom czy innym członkom personelu niniejszym artykule opisze:Jak napisać zażalenie na postanowienie umorzeniu dochodzenia lub śledztwa;Jakie zarzuty podnieść w zażaleniu na umorzenieJak wygląda postępowanie po złożeniu zażalenia na postanowienie prokuratora umorzeniu dochodzenia lub postanowienia prokuratora o umorzeniu dochodzenia lub śledztwa przysługuje pokrzywdzonemu zażalenie. Podstawą do wniesienia zażalenia jest art. 306 § 1a kodeksu postępowania karnego w związku z artykułem 465 § 1 kodeksu postępowania z treścią art. 306 § 1a „Na postanowienie o umorzeniu śledztwa przysługuje zażalenie.” natomiast z treści art. 465 § 1 wynika, że „Przepisy dotyczące zażaleń na postanowienia sądu stosuje się odpowiednio do zażaleń na postanowienia prokuratora i prowadzącego postępowanie przygotowawcze.”W związku z powyższym zażalenie na postanowienie prokuratora o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia może wnieść nie tylko strona postępowania, którą jest pokrzywdzony, ale również instytucja państwowa lub samorządowa, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, lub inna osoba pokrzywdzona przestępstwem, jeżeli złożyła o nim praktyce, osoba pokrzywdzona zawsze ma możliwość wniesienia zażalenia na niekorzystne dla niej postanowienie na postanowienie prokuratora o umorzeniu dochodzenia lub śledztwa wnosi się do sądu rejonowego właściwego dla prokuratury, która prowadzi postępowanie przygotowawcze, za pośrednictwem prokuratury, której prokurator wydał skarżone postanowienie. Termin do wniesienia zażalenia na postanowienie prokuratora o umorzeniu dochodzenia lub śledztwa zgodnie z art. 460 kodeksu postępowania karnego wynosi siedem dni od daty ogłoszenia postanowienia, a jeżeli ustawa nakazuje doręczenie postanowienia – od daty doręczenia. Postanowienie o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia doręcza się pokrzywdzonemu i jego pełnomocnikowi, jeżeli w dacie wydania postanowienia był ustanowiony w sprawie, a bieg siedmiodniowego terminu liczy się dopiero od dnia następnego po odebraniu postanowienia. Należy pamiętać, że termin na wniesienie zażalenia biegnie osobno dla pokrzywdzonego i osobno dla jego na umorzenie dochodzenia lub śledztwa – postępowaniePo wniesieniu zażalenia na postanowienie prokuratora o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia we właściwym terminie i do właściwej prokuratury, zostanie ono przekazane wraz z aktami sprawy przez prokuraturę do właściwego Sądu. Sąd wyznaczy termin posiedzenia, na którym rozpatrzy złożone zażalenie i wyda postanowienie o jego uchyleniu i przekazaniu sprawy prokuratorowi do dalszego prowadzenia lub utrzymaniu zaskarżonego postanowienia w mocy, co będzie równoznaczne z prawomocnym zakończeniem postępowania przygotowawczego, gdyż od postanowienia sądu nie przysługuje już dalszy środek posiedzeniu zarówno pokrzywdzony lub jego pełnomocnik jak i prokurator przedstawiają ustnie swoje stanowisko, odnośnie złożonego zażalenia na postanowienie prokuratora o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia, a następnie Sąd ogłasza treść postanowienia może zostać odroczone przez Sąd, a jeżeli sprawa jest wyjątkowo skomplikowana, Sąd przed wydaniem postanowienia może zwrócić się do stron o dodatkowe dokumenty lub na postanowienie o umorzeniu dochodzenia lub śledztwa – zarzutyTak jak napisałem powyżej, jeżeli Sąd utrzyma w mocy postanowienie prokuratora o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia postępowanie skończy się ostatecznie, co może skutkować brakiem możliwości dochodzenia jakichkolwiek roszczeń od lekarza bądź szpitala. Z tego powodu do złożenia zażalenia trzeba się bardzo dobrze skutecznego zażalenia na postanowienie prokuratora o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia jest podniesienie w nim odpowiednich zarzutów, czyli wykazanie Sądowi, że:prokurator nie przeprowadziłwszystkich czynności dowodowych, które mógł przeprowadzić w celu wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, wydana w sprawie opinia biegłego jest niejednoznaczna, niepełna lub wewnętrznie sprzeczna;w postępowaniu nadal pozostały kwestie niewyjaśnione lub wyjaśnione na postanowienie prokuratora o umorzeniu musi być pisane specjalnie pod kątem danej sprawy i zawierać argumenty i zarzuty, które odnoszą się dokładnie do danego przypadku. Nie ma więc sensu korzystanie z wzorów zażalenia lub przerabianie zażalenia, które ktoś złożył w innej ogólnych zarzutów czy argumentów nie przekona Sądu do uchylenia postanowienia prokuratora o umorzeniu dochodzenia lub śledztwa, co będzie skutkowało prawomocnością postanowienia o umorzeniu postępowania czyli definitywnym zakończeniem postępowania karnego w danej mają Państwo pytania związane z treścią artykułu lub znaleźli się Państwo w podobnej sytuacji, serdecznie zapraszam do kontaktu:telefonicznie pod nr 607 223 420mailowo na adres @ Michał Miller
Uprawnionym do złożenia zażalenia, o którym mowa w art. 306 § 1a k.p.k., przysługuje prawo przejrzenia akt sprawy (art. 306 § 1b k.p.k.). Na postanowienie co do dowodów rzeczowych zażalenie przysługuje stronom oraz osobie, od której odebrano przedmioty lub która zgłosiła do nich roszczenie (art. 323 § 2 k.p.k.).
Tytuł: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie z 2015-01-23 Data orzeczenia: 23 stycznia 2015 Data publikacji: 30 listopada 2017 Data uprawomocnienia: 23 stycznia 2015 Sąd: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział: II Wydział Karny Przewodniczący: Krzysztof Jawor Protokolant: Ewelina Zachilska Hasła tematyczne: Zażalenie Na Postanowienie O Umorzeniu Dochodzenia Podstawa prawna: art. 465 § 2 Sygn. akt II Kp 482/14 POSTANOWIENIE Dnia 23 stycznia 2015r. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Krzysztof Jawor Protokolant: Ewelina Zachilska po rozpoznaniu w sprawie o czyn z art. 278 § 1 na skutek zażalenia pokrzywdzonego P. F. w przedmiocie umorzenia dochodzenia na podstawie art. 465 § 2 w zw. z art. 329 § 1 postanowił: uwzględnić zażalenie pokrzywdzonego P. F. z dnia 5 grudnia 2014r. na postanowienie Komendy Powiatowej Policji w D. z dnia 26 listopada 2014r. w przedmiocie umorzenia dochodzenia i wpisania sprawy do rejestru przestępstw i uchylić zaskarżone postanowienie. UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 26 listopada 2014r. umorzono dochodzenie w sprawie zaboru w celu przywłaszczenia w dniu 26 września 2014r. w N. czterech felg aluminiowych wraz z oponami o rozmiarach 15 cali i szerokości opony 195 mm o wartości zł, silnika elektrycznego 3 – fazowego napędzającego dojarkę o wartości 500 zł, przewodów elektrycznych czterożyłowych o przekroju 2,5 mm i długości około 10 metrów wartości 300 zł, zlewozmywaka stalowego dwukomorowego o wartości 200 zł, licznika energii elektrycznej o wartości 800 zł, spawarki o wartości 500 zł oraz wkrętarki o wartości 80 zł, co doprowadziło do powstania łącznej straty w wysokości zł na szkodę P. o czyn z art. 278 § 1 z uwagi na niewykrycie sprawcy przestępstwa i wpisano sprawę do rejestru przestępstw. Na powyższe postanowienie w dniu 5 grudnia 2014r. (data nadania 3 grudnia 2014r.) wniósł zażalenie pokrzywdzony P. F. wnosząc (jak wynika z treści pisma) o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W treści zażalenia pokrzywdzony podniósł, iż w sprawie „pomieszano” zdarzenie z 26 września 2014r. ze zdarzeniem z 30 września 2014r., dotyczące zniszczenia mienia oraz gróźb karalnych. Skarżący wniósł o: ponowne przesłuchanie jego osoby, na okoliczność kradzieży spawarki i wkrętarki, które nastąpiło na początku września 2014r. a nie 26 września 2014r.; przesłuchanie pana K., który zatrudniał (wskazanych przez pokrzywdzonego) sprawców i sam również został okradziony. Ponadto P. F. wnioskował o skonfrontowanie go ze wskazanymi przez niego sprawcami oraz ze świadkami. We wniosku z dnia 15 grudnia 2014r. Prokurator Rejonowy w się o nieuwzględnianie zażalenia na postanowienie w przedmiocie umorzenia dochodzenia i utrzymanie w mocy przedmiotowego postanowienia. W uzasadnieniu wskazując, iż przeprowadzone postępowanie nie doprowadziło do wykrycia sprawcy przestępstwa, a podniesione w zażaleniu przez pokrzywdzonego okoliczności nie dają podstaw do podjęcia dochodzenia. W ocenie Sądu zażalenie pokrzywdzonego P. F. należy uznać za zasadne. W niniejszej sprawie w ramach przeprowadzonych czynności przyjęto od P. F. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oraz przesłuchano go na tę okoliczność oraz dokonano przesłuchania w charakterze świadków: P. K., D. C. (1), T. L., J. T. i J. K.. W swoim zawiadomieniu P. F. wskazał, że o popełnienie czynu z art. 278 § 1 na jego szkodę podejrzewa P. K., D. C. (1) oraz T. L.. Podczas przesłuchania wskazanych przez pokrzywdzonego domniemanych sprawców, żaden z nich nie przyznał się do popełnienia czynu na szkodę P. F., podając, iż nie mieli z tym nic wspólnego. Świadek J. T. zeznał, że przedmiotowego dnia widział przy mostku w okolicy swojego domu trzech mężczyzn w wieku około 30 lat, których nie zna nawet z widzenia, a którzy „robili coś” z przewodem elektrycznym. Świadek podał, że dwóch z nich miało na sobie jasny strój roboczy (to mogły być spodnie robocze), a jeden - spodnie jeansowe. Ponadto J. T. podniósł, że nie jest w stanie rozpoznać tych mężczyzn. P. K., jak również D. C. (1) potwierdzili, iż posiadają białe ubranie robocze. Zdaniem Sądu podjęta w niniejszej sprawie decyzja o umorzeniu dochodzenia jest co najmniej przedwczesna. Sąd pragnie zwrócić uwagę, iż postępowanie przygotowawcze zostało przeprowadzone w sposób powierzchowny i nierzetelny, a co za tym idzie podjęcie prawidłowej merytorycznej decyzji nie było możliwe. Przede wszystkim wskazać należy, iż organ prowadzący postępowanie przygotowawcze nie poczynił żadnych starań celem ustalenie świadków mogących posiadać wiedzę na temat przedmiotowego zdarzenia, poprzestając na przesłuchaniu osób wskazanych przez pokrzywdzonego. Tymczasem w ocenie Sąd niezbędnym minimum było przesłuchanie osób mieszkających w najbliższym sąsiedztwie P. F.. Nie dokonano uzupełnienia postępowania przygotowawczego o przesłuchanie wskazanego w zażaleniu przez skarżącego świadka „pana wyjaśniono również wskazywanych przez pokrzywdzonego rozbieżności, co do daty popełnienia czynu oraz jego rodzaju (skarżący wspomina w zażaleniu o przestępstwie zniszczenia mienia oraz groźbach karalnych). Przede wszystkim jednak, w ocenie Sądu, w przedmiotowym postępowaniu przygotowawczym, ewidentnie zabrakło jakiejkolwiek weryfikacji zeznań złożonych przez P. K., D. C. (2) i T. L.. Podczas przesłuchania tych osób nie rozpytano ich na okoliczność ewentualnego alibi, nie wyjaśniono, co osoby te robiły i gdzie przebywały w czasie, kiedy doszło do popełnienia czynu na szkodę skarżącego. Nie dokonano również przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych należących do powyżej wskazanych osób, lub w których przebywają, czy też je użytkują celem ujawnienia przedmiotów mogących pochodzić z przestępstwa. Rażącym dla Sąd jest zatem fakt, iż organ prowadzący postępowanie nie dokonał żadnej weryfikacji powierzchownych zeznań słuchanych świadków, dając im wiarę i w dużej części opierając końcową decyzję właśnie na tych zeznaniach. W ocenie Sądu, mając powyższe na uwadze, należy przychylić się do zażalenia P. F., gdyż dopiero po uzupełnieniu postępowania, usunięciu wynikłych wątpliwości możliwym będzie podjęcie właściwej decyzji w sprawie. (...) (...)
Postępowanie w sprawie podjęcia postępowania warunkowo umorzonego. § 1. W kwestii podjęcia postępowania warunkowo umorzonego orzeka sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy. § 2. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział prokurator, oskarżony i jego obrońca oraz pokrzywdzony i jego pełnomocnik. § 3.
Uchylenie się od skutków oświadczenia woli zawartego w ugodzie sądowej W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1968 r. (sygn. akt II CZ 129/67) „badanie dopuszczalności uchylenia się od skutków oświadczenia woli zawartego w ugodzie sądowej może być dokonane także w postępowaniu, w którym to oświadczenie zostało złożone”. Według art. 917 przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Złożenie zażalenia na postanowienie o umorzeniu postępowania po zawarciu ugody między stronami tego postępowania Ważny jest fakt, że zawarcie przez Państwa ugody spowodowało umorzenie postępowania (zostało wydane postanowienie o umorzeniu postępowania). Obecnie pierwszym Pana krokiem winno być złożenie zażalenia na to postanowienie. Może Pan to zrobić w terminie siedmiu dni. Bieg terminu wyznaczonego przez sąd lub przewodniczącego (termin sądowy) rozpoczyna się od ogłoszenia w tym przedmiocie postanowienia lub zarządzenia, a gdy kodeks przewiduje doręczenie z urzędu – od jego doręczenia. Innymi słowy, przyjmując, że sąd wydał postanowienie o umorzeniu postępowania 3 lipca, siedmiodniowy termin do jego zaskarżenia upływa 10 lipca, ponieważ pierwszego dnia nie wlicza się do terminu. Wnosząc zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania, trzeba argumentować, że ugoda została zawarta na skutek błędu, który dotyczył jej treści, lub miała miejsce inna wada oświadczenia woli. Jak stanowi art. 918 § 1 uchylenie się od skutków prawnych ugody zawartej pod wpływem błędu jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy błąd dotyczy stanu faktycznego, który według treści ugody obie strony uważały za niewątpliwy, a spór albo niepewność nie byłaby powstała, gdyby w chwili zawarcia ugody strony wiedziały o prawdziwym stanie rzeczy. Trzeba także wskazać na pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2000 r. (sygn. akt I PKN 503/99), zgodnie z którym „ustalenia faktyczne i ocena prawna co do tego, że strona ugody sądowej nie może uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli jako złożonego pod wpływem błędu, albowiem nie są spełnione przesłanki przewidziane w art. 918 oraz art. 88 nie wykluczają ustalenia i oceny, że ugoda sądowa jest bezwzględnie nieważna jako czynność niezgodna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo rażąco naruszająca usprawiedliwiony interes osób uprawnionych”. Uchylenie się od skutków prawnych zawartej ugody Warunkiem koniecznym uchylenia się od skutków prawnych zawartej ugody jest wykazanie, że została ona zawarta pod wpływem błędu, który dotyczył stanu faktycznego, który w Państwa ocenie był stanem niewątpliwym, bezspornym. W sytuacji, kiedy jakikolwiek element stanu faktycznego (nie jest wymagany błąd co do całego stanu faktycznego) byłby sporny między Panem a małżonką w chwili zawierania ugody, uchylenie się od skutków prawnych nie jest dopuszczalne, ponieważ usunięcie wątpliwości występujących w sprawie było głównym celem ugody. Jak podnosi się w literaturze przedmiotu, „przez stan faktyczny w znaczeniu przewidzianym w art. 918 [ należy rozumieć nie tyle konkretne fakty, ile cały zespół zdarzeń i okoliczności (ich cech i właściwości), które zadecydowały o powstaniu i istnieniu określonego stosunku prawnego oraz o potrzebie jego uregulowania w drodze ugody”1. Jako że postanowienie o umorzeniu nie stało się prawomocne, niniejsza opinia pomija możliwość dochodzenia i wykazywania, że zawarta ugoda jest nieważna lub bezskuteczna. Reasumując: w chwili obecnej należy złożyć zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania (środek zaskarżenia) w terminie 7 dni od dnia następującego po dniu jego wydania – aby nie doprowadzić do jego uprawomocnienia. Uchylenie się od skutków ugody może dotyczyć wyłącznie całości ugody zawartej pomiędzy Panem a byłą żoną, a nie jej poszczególnych elementów. Należy wyraźnie podkreślić stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 lutego 1991 r. (sygn. akt I ACz 14/91), zgodnie z którym „nie zachodzą podstawy do uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli zawartego w ugodzie sądowej, jeżeli ani z jej treści, ani z protokołu rozprawy, na której została zawarta nie wynika, że zaistniał błąd co do stanu faktycznego, który strony uważały za niewątpliwy”. Konieczne jest zatem wykazanie błędu co do stanu faktycznego. 1. S. Dmowski et al., Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, t. II, Warszawa 2007, s. 938. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .
- Οበևтևռеզу аρе
- Еμ υγυηαሗυկе
- Охрегуቪибω аζоςኔ σιթу
- Паጧерар ξ
- Ωመυχохоло щሶձε абիд ንևዔը
- Ирсоς емохур боኅጷր ейаврեηዎще
Postanowienia o odmowie wszczęcia dochodzenia, o jego zawieszeniu oraz o jego umorzeniu, gdy nie podlegało ono nadzorowi prokuratora, zatwierdza organ nadrzędny nad finansowym organem postępowania przygotowawczego. Zażalenie na postanowienie wnosi się do organu, który zatwierdził zaskarżone orzeczenie.
Osoby powiadamiające o popełnieniu przestępstwa mogą złożyć zażalenie na umorzenie śledztwa, nawet jeśli nie są pokrzywdzonymi w sprawie. Jest to możliwe wtedy, gdy wskutek czynu zabronionego doszło do naruszenia ich praw. Czy mogę złożyć zażalenie na umorzenie Złożyłem zawiadomienie o podrobieniu mojego podpisu na umowie o świadczeniu usług telekomunikacyjnych. Sprawa została umorzona, gdyż nie udało się ustalić sprawcy, który sfałszował mój podpis. Nie zgadzam się z tą decyzją. Czy mogę złożyć zażalenie? Jeszcze do 23 lipca 2013 r. złożenie zażalenia na postanowienie o umorzeniu dochodzenia lub śledztwa w takiej sprawie mogło skutkować odmową jego przyjęcia z uwagi na złożenie skargi przez osobę nieuprawnioną. To dlatego, że podrobienie umowy jest przestępstwem przeciwko wiarygodności dokumentów. Czytelnik może nie zostać uznany za pokrzywdzonego, mimo że na skutek działania sprawcy będzie miał kłopoty. Obecnie na postanowienie o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia przysługuje zażalenie nie tylko stronom postępowania, lecz także instytucji państwowej lub samorządowej, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie. Prawo do złożenia zażalenia mają też osoby, które złożyły zawiadomienie o przestępstwach, których katalog został wskazany w art. 306 par. 1a pkt 3 Zaliczają się do nich takie czyny jak podrobienie dokumentu, kradzież, złożenie fałszywych zeznań, oszustwo. Prawo do złożenia zażalenia przysługuje tylko wtedy, gdy postępowanie karne wszczęto w wyniku zawiadomienia skarżącego, a jednocześnie wskutek tego przestępstwa doszło w jakikolwiek sposób do naruszenia jego praw. Ustawodawca uzasadnił potrzebę wprowadzenia takiej zmiany tym, że definicja pokrzywdzonego zawarta w art. 49 eliminuje z kręgu pokrzywdzonych osoby, których dobro prawne zostało naruszone lub zagrożone przez przestępstwa w przypadku braku spełnienia kryterium bezpośredniości. W rezultacie, statusu pokrzywdzonego nie ma często osoba, której dobro zostało naruszone przez przestępstwo, lecz pomiędzy tym przestępstwem a naruszeniem bądź narażeniem da się wyodrębnić co najmniej jedno ogniwo pośrednie. Zawiadamiający ma też prawo złożyć zażalenie na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa (dochodzenia), jeżeli wskutek przestępstwa doszło do naruszenia jego praw. Art. 1 ustawy z 22 marca 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego ( poz. 480). Czy mogę przejrzeć akta sprawy Policja umorzyła sprawę o kradzież przewodów elektrycznych z piwnic w moim bloku. Postępowanie było prowadzone z mojego zawiadomienia. Chciałbym zaskarżyć tę decyzję, jednak nie wiem, co zostało ustalone w sprawie. Czy mogę przejrzeć akta sprawy? W przypadku kradzieży mienia należącego do spółdzielni mieszkaniowych, to właśnie ta osoba prawna może zostać uznana w postępowaniu karnym za bezpośrednio pokrzywdzoną. Spółdzielca składający zawiadomienie o przestępstwie jako współwłaściciel majątku spółdzielni ma jednak prawo złożenia zażalenia na decyzję o umorzeniu dochodzenia lub śledztwa, gdyż wskutek przestępstwa doszło do naruszenia jego praw. Zgodnie z obowiązującymi od 23 lipca 2013 r. zmianami w kodeksie postępowania karnego wszystkim uprawnionym do złożenia zażalenia na postanowienie o odmowie lub umorzeniu śledztwa przysługuje prawo przejrzenia akt. Nie oznacza to jednak, że zawiadamiający ma prawo natychmiastowego wglądu do akt na każde żądanie. Odbywa się to w miejscu i czasie uzgodnionym z prowadzącym postępowanie. Zdarzyć się może, że z uwagi na realizację czynności procesowych lub nadanie biegu zażaleniu innej osoby uprawnionej materiały sprawy zostały przekazane do sądu lub innej jednostki policji lub prokuratury. Art. 306 par. 1b ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego ( nr 89, poz. 555 z późn. zm.). Czy za niezłożenie zawiadomienia grozi kara Widziałem, jak mój sąsiad prowadził samochód pod wpływem alkoholu. Czy muszę zawiadomić o tym policję i czy jeżeli tego nie zrobię, to grożą mi jakieś konsekwencje? Chociaż w takiej sytuacji kodeks postępowania karnego nakłada na obywateli obowiązek zawiadomienia organów ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa ściganego z urzędu, to za jego niewypełnienie nie grozi odpowiedzialność karna. Zgodnie z procedurą, każdy dowiedziawszy się o popełnieniu takiego czynu, ma społeczny obowiązek zawiadomienia o tym prokuratora lub policji. Tak więc nie tylko pokrzywdzony lub świadek przestępstwa, ale każda osoba dysponująca informacjami na temat jego popełnienia powinna zawiadomić o tym organy ścigania. Przepis art. 304 par. 1 wskazuje jednak jasno, że obowiązek złożenia zawiadomienia ma charakter społeczny, a nie prawny. Oznacza to, że niepodporządkowanie się takiemu nakazowi nie pociąga za sobą sankcji karnych. Obowiązek złożenia zawiadomienia nie ma zastosowania w przypadku przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego (np. naruszenie nietykalności cielesnej) i ściganych na wniosek (groźby karalne, uszkodzenie mienia). Społeczny obowiązek zawiadomienia o przestępstwie ciąży na każdej osobie fizycznej, która dowiedziała się o popełnieniu przestępstwa. Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swoją działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są zobowiązane do niezwłocznego zawiadomienia prokuratora lub policji. Art. 240 zawiera katalog przestępstw (np. zabójstwo, bezprawne pozbawienie człowieka wolności), o których należy zawsze zawiadomić pod groźbą odpowiedzialności karnej. Art. 304 par. 1 ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego ( nr 89, poz. 555 z późn. zm.). Czy rozpoznawane są anonimowe zawiadomienia Chcę złożyć zawiadomienie na policję, gdyż moi sąsiedzi od lat znęcają się nad dziećmi. Nie chcę, by wyszło jednak na jaw, że to ja przekazałem takie informacje. Czy jeżeli złożę anonimowe zawiadomienie, to zostanie ono sprawdzone? Wszczęcie śledztwa lub dochodzenia na skutek anonimowego zawiadomienia może nastąpić tylko po uprzednim sprawdzeniu przytoczonych w nim okoliczności. Za anonim zostanie uznana przez organy ścigania każda informacja, której autor nie jest znany i prawdopodobnie taki chce pozostać. Forma złożenia anonimu też może być różna: informacja telefoniczna bez podania danych osobowych, informacja w formie pisemnej bez podpisu. Będzie nim także zawiadomienie z podaniem nieprawdziwych danych personalnych lub też celowo nieczytelnie podpisane. Anonimowe zawiadomienie nie może zostać zbagatelizowane przez policję czy prokuraturę. Każda informacja o przestępstwie, która dotarła do organów ścigania, powinna być potraktowana tak samo poważnie, jak zawiadomienie opatrzone danymi osobowymi osoby informującej. W granicach swoich zadań policja w celu rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw oraz wykroczeń wykonuje czynności operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe. Sprawdzenie danych zawartych w anonimowym zgłoszeniu może być dokonane zarówno w drodze czynności operacyjnych, jak i w ramach postępowania sprawdzającego określonego w procedurze karnej. Zawiadamiający powinni też pamiętać, że jeżeli zachodzi wobec nich lub osób im najbliższych uzasadniona obawa użycia przemocy lub groźby bezprawnej w związku z ich czynnościami, mogą oni zastrzec dane dotyczące miejsca zamieszkania do wyłącznej wiadomości prokuratora lub sądu. Pisma procesowe doręcza się wówczas do instytucji, w której zawiadamiający jest zatrudniony, lub na inny wskazany przez niego adres. Art. 14 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji ( z 2011 r. nr 287, poz. 1687 z późn. zm.). Par. 105 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z 25 listopada 2008 r. – Regulamin wewnętrznego urzędowania wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury ( 2013 r. poz. 990). Czy syn odpowie za fałszywe zawiadomienie Mój pełnoletni syn złożył zawiadomienie o uprowadzeniu swojej koleżanki. W rzeczywistości wyjechała ona z chłopakiem w góry i nie chciała, żeby dowiedzieli się o tym rodzice. Sprawa wyszła na jaw i został on wezwany na policję w celu złożenia zeznań. Czy może ponieść jakieś konsekwencje? Każdy, kto zawiadamia o przestępstwie lub przestępstwie skarbowym organ powołany do ich ściągania, wiedząc, że przestępstwa nie popełniono, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat. O tego rodzaju konsekwencjach muszą pouczyć przyjmujący zawiadomienie o przestępstwie funkcjonariusze policji. Odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego zawiadomienia podlegają wyłącznie osoby, które ukończyły 17. rok życia (w świetle prawa karnego są one traktowane jako osoby dorosłe). Osoba zawiadamiająca organ powołany do ścigania przestępstw lub przestępstw skarbowych podlega odpowiedzialności zarówno za to, że informuje o zdarzeniu, którego w ogóle nie było, jak i z uwagi na to, że przedstawia zdarzenie prawdziwe jako przestępstwo cięższe przez podanie nieprawdziwych okoliczności. Niezbędnym elementem jest tutaj zawsze świadomość sprawcy co do fałszywości składanego zawiadomienia. Art. 234 ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny. ( nr 88, poz. 553 z późn. zm.). Czy otrzymam informację o losach zawiadomienia Złożyłam na policji zawiadomienie dotyczące znęcania się nad kotami mieszkającymi w piwnicy naszego bloku. Czy powinnam zostać poinformowana o losach toczącej się później sprawy? Niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o przestępstwie organ powołany do prowadzenia postępowania przygotowawczego obowiązany jest wydać postanowienie o wszczęciu bądź o odmowie wszczęcia śledztwa. O wszczęciu, odmowie wszczęcia albo o umorzeniu postępowania karnego zawiadamia się także osobę, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie. Zawiadamiający musi więc zostać pisemnie poinformowany o losach złożonego zawiadomienia. Jeżeli nie jest on jednocześnie stroną postępowania (pokrzywdzonym), nie może jednak wymagać, aby na bieżąco informować go o krokach podejmowanych w sprawie czy dopuścić go do udziału w czynnościach procesowych. Procedura karna przewiduje, że jeżeli osoba, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, nie zostanie w ciągu 6 tygodni powiadomiona o wszczęciu albo odmowie wszczęcia śledztwa (dochodzenia), może wnieść zażalenie do prokuratora nadrzędnego albo powołanego do nadzoru nad organem, któremu złożono zawiadomienie. Art. 305 par. 1 i 4 oraz 306 par. 3 ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego ( nr 89, poz. 555 z późn. zm.). Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL Kup licencję
Zaskarżony przepis Kpk przewiduje, że na ponowne postanowienie o umorzeniu przez organ postępowania przygotowawczego pokrzywdzony może wnieść do sądu jedynie własny-subsydiarny akt oskarżenia. Przepis nie przewiduje natomiast możliwości złożenia zażalenia na taką decyzję prokuratury lub policji. Według skarżącej, pokrzywdzony
Postępowanie przygotowawcze nie zawsze toczy się po myśli osób pokrzywdzonych, a organy prowadzące śledztwo albo dochodzenie dochodzą niekiedy – z różnych przyczyn – do przekonania, że dalsze prowadzenie sprawy jest niecelowe – i wydają postanowienie o jej umorzeniu. Czy oznacza to, że sprawa karna bezwzględnie ulega zakończeniu? Na całe szczęście nie: orzeczenia organów postępowania przygotowawczego podlegają kontroli sądowej – jednak nie dzieje się to z urzędu. Postanowienie o umorzeniu śledztwa podlega zażaleniu, które jest formą sprzeciwu od treści wydanej przez Prokuratora albo Policjanta decyzji procesowej. Kto może złożyć zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia albo śledztwa? Katalog osób uprawnionych do zaskarżenia decyzji o umorzeniu postępowania przygotowawczego został wskazany w art. 306 § 1a. pkt 1-3 i obejmuje: strony (a więc podejrzanego i pokrzywdzonego), instytucję państwową lub samorządową, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie oraz osobom, które złożyły zawiadomienia o przestępstwach określonych w art. 228-231, art. 233, art. 235, art. 236, art. 245, art. 270-277, art. 278-294 lub w art. 296-306 kodeksu karnego (tj. sprzedajność, przekupstwo, płatna protekcja, składanie fałszywych zeznań, tworzenie fałszywych dowodów w celu ścigania innej osoby o przestępstwo, zatajanie dowodów niewinności innej osoby, bezprawne wpływanie na uczestników postępowania, przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, przestępstwa przeciwko mieniu i w obrocie gospodarczym), jeżeli postępowanie w sprawie wszczęto w wyniku złożenia zawiadomienia przez tę osobę, a wskutek przestępstwa doszło do naruszenia jej praw. Jak złożyć zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia albo śledztwa? Momentem decydującym dla zaskarżenia rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania przygotowawczego jest doręczenie uprawnionemu podmiotowi (na przykład pokrzywdzonemu) decyzji procesowej – postanowienia. W tej chwili rozpoczyna się bieg siedmiodniowego terminu na złożenie zażalenia – można to uczynić osobiście, składając pismo na biurze podawczym organu (pamiętajmy o przygotowaniu dwóch egzemplarzy zażalenia – jednego dla prowadzącego postępowanie, drugiego dla nas, na którym otrzymamy prezentatę wpływu pisma) albo korespondencyjnie, poprzez nadanie pocztą przesyłki poleconej na adres jednostki, która wydała postanowienie podlegające zaskarżeniu. Pismo procesowe można sporządzić samodzielnie, albo zlecić pełnomocnikowi – adwokatowi albo radcy prawnemu. Z chwilą skutecznego złożenia zażalenia postępowanie wchodzi w fazę „międzyinstancyjną”. Autokontrola postanowienia o umorzeniu postępowania karnego Po zapoznaniu się z treścią środka zaskarżenia, Prokurator, który wydał zaskarżone postanowienie (albo który zatwierdził postanowienie wydane przez funkcjonariusza Policji), nie jest jedynie zobligowany do przekazania sprawy do Sądu – może w ramach samokontroli zażalenie uwzględnić i dalej prowadzić postępowanie, może również przeprowadzić określone czynności dowodowe, zmierzające do weryfikacji tez postawionych w zażaleniu. Etap międzyinstancyjny bywa niestety newralgicznym momentem dla postępowania – choć Prokurator ma – w razie nieuwzględnienia zażalenia – ustawowy obowiązek przekazania zażalenia „niezwłocznie” do Sądu, w praktyce zdarzają się na tym etapie nadużycia, a podejmowane czynności (czy też, co gorsza, bezczynności), potrafią dotkliwie wydłużyć rozpoznanie złożonego zażalenia. W większości przypadków, Prokurator nie przychyla się do wniesionego środka zaskarżenia i przekazuje sprawę do Sądu właściwego do rozpoznania sprawy – a więc tego, który byłby właściwy do procedowania w razie wniesienia aktu oskarżenia. Sądowa kontrola zasadności umorzenia postępowania przygotowawczego Po przekazaniu zażalenia wraz z aktami sprawy do Sądu, skarżący oczekuje na wyznaczenie terminu posiedzenia w przedmiocie jego rozpoznania. Zawiadomienie o dacie i godzinie, w której Sąd pochyli się nad sprawą, jest doręczane na piśmie zarówno skarżącemu, jak i jego ewentualnemu pełnomocnikowi. Samo posiedzenie nie trwa przeważnie długo i przyjmuje formę bardzo uproszczonej rozprawy, na której skarżący (i strony przeciwne) oraz prokurator przedstawiają Sądowi swoje racje. Po zapoznaniu się z aktami sprawy, zażaleniem oraz wysłuchaniem uczestników postępowania przygotowawczego, Sąd wydaje postanowienie, które może przyjąć jedną z dwóch form: utrzymania w mocy zaskarżonego postanowienia albo jego uchylenia. W interesie pokrzywdzonego jest uzyskanie rozstrzygnięcia „negatywnego”, bowiem oznacza to, że sprawa zostanie zwrócona Prokuraturze i prowadzona w dalszym ciągu. Orzekając o zasadności zażalenia, Sąd wskazuje, jakie argumenty uznał za zasadne, może też wskazać zakres czynności dowodowych, które powinny zostać przeprowadzone w kolejnym etapie postępowania przygotowawczego. Utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia kończy bieg postępowania w trybie zwyczajnym, zaś jego ewentualne podjęcie zależy od zaistnienia okoliczności, które nie były znane organowi, który je prowadził, w dniu wydania decyzji o jego zakończeniu. Uchylenie postanowienia o umorzeniu postępowania – co dalej? Po wydaniu przez Sąd postanowienia o uchyleniu postanowienia o umorzeniu postępowania, sprawa wraca do dalszego prowadzenia przez Prokuraturę. Uwaga: żadną miarą nie przesądza to o winie podejrzanego czy osoby podejrzewanej, ani nawet nie stanowi gwarancji, że tym razem Prokurator skieruje do sądu akt oskarżenia! Uchylenie postanowienia o umorzeniu postępowania świadczy jedynie o tym, że w dotychczasowym toku sprawy zaszły nieprawidłowości, które mogły wpłynąć na jej rozstrzygnięcie. Przeprowadzenie dodatkowych czynności dowodowych może doprowadzić do postawienia zarzutów i wyniesienia sprawy na nowy etap, lecz wcale nie musi, gdyż po ich wykonaniu Prokurator może umorzyć sprawę ponownie. W takim przypadku pokrzywdzony w dalszym ciągu zachowuje prawo do zaskarżenia takiego postanowienia, lecz już nie do sądu, lecz prokuratora nadrzędnego. Zatwierdzenie zaskarżonego powtórnie postanowienia otwiera skarżącemu do dochodzenia sprawiedliwości na drodze oskarżenia subsydiarnego – o którym opowiem Państwu w osobnym wpisie.
Zażalenie takie będzie rozpoznawał sąd, który oceni, czy postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania ma uzasadnione podstawy. Często odmowa wszczęcia postępowania przygotowawczego następuje wyłącznie na podstawie analizy zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa – prokurator nie przeprowadza żadnych dodatkowych
Na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa czy dochodzenia (sprawy) przysługuje zażalenie: 1) pokrzywdzonemu, 2) instytucji zawiadamiającej, 3) osobie która złożyła zawiadomienie o przestępstwie jeżeli wskutek przestępstwa doszło do naruszenia jej praw. Uprawnienia do wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego nie mają natomiast osoby, których prawa (dobra prawne) zostały jedynie zagrożone przez przestępstwo, a więc gdy nie doszło do naruszenia praw tych osób. Na postanowienie o umorzeniu śledztwa czy dochodzenia (sprawy) przysługuje zażalenie: 1) stronom, 2) instytucji państwowej lub samorządowej, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, 3) osobie, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie określonym w art. 228-231, art. 233, art. 235, art. 236, art. 245, art. 270-277, art. 278-294 lub w art. 296-306 Kodeksu karnego, jeżeli postępowanie karne wszczęto w wyniku jej zawiadomienia, a wskutek tego przestępstwa doszło do naruszenia jej praw. Uprawnionym do złożenia zażalenia przysługuje prawo przejrzenia akt. Jeżeli osoba lub instytucja, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, nie zostanie w ciągu 6 tygodni powiadomiona o wszczęciu albo odmowie wszczęcia śledztwa, może wnieść zażalenie do prokuratora nadrzędnego albo powołanego do nadzoru nad organem, któremu złożono zawiadomienie. Kodeks postępowania karnego reguluje przebieg postępowania zażaleniowego w sposób następujący: - pokrzywdzony wnosi zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy, za pośrednictwem prokuratora, który wydał lub zatwierdził postanowienie o umorzeniu lub odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego, - uwzględniając zażalenie, sąd uchyla zaskarżone postanowienie, wskazując powody uchylenia, a w miarę potrzeby także okoliczności, które należy wyjaśnić, lub czynności, które należy przeprowadzić; wskazania te są dla organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze wiążące; - jeżeli po dokonaniu czynności wskazanych przez sądową instancję organ prowadzący postępowanie przygotowawcze nadal nie znajduje podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, wydaje ponownie postanowienie o umorzeniu postępowania lub odmowie jego wszczęcia; - w sytuacji określonej w punkcie poprzednim pokrzywdzony, który wykorzystał uprawnienia przewidziane (a więc ten, który zaskarżył powyższe postanowienia), może wnieść subsydiarny akt oskarżenia. Na ponowne postanowienie prokuratora o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania przygotowawczego pokrzywdzonemu zażalenie już nie przysługuje. W sprawach z oskarżenia prywatnego zażalenie na postanowienie prokuratora o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania przygotowawczego rozpoznaje prokurator nadrzędny, jeżeli postanowienie zapadło z uwagi na brak interesu społecznego w ściganiu z urzędu sprawcy, Ustawa w sposób wyraźny stanowi o możliwości wniesienia zażalenia na bezczynność organu powołanego do prowadzenia śledztwa, w zakresie rozpoznania wniesionego zawiadomienia o przestępstwie. Jeżeli podmiot zawiadamiający nie zostanie w ciągu 6 tygodni poinformowany o wszczęciu lub odmowie wszczęcia postępowania, ma prawo wnieść zażalenie do prokuratora nadrzędnego (jeżeli wniesiono doniesienie do prokuratora, niezależnie od tego, czy w tej sprawie należałoby wszcząć śledztwo czy też dochodzenie) albo do prokuratora sprawującego nadzór nad organem, do którego wniesiono doniesienie (w sprawach, w których należy prowadzić dochodzenia, oraz w sytuacji, gdy zawiadomienie dotyczy czynu objętego zakresem przedmiotowym śledztwa, jednak organ Policji nie przekazał tego zawiadomienia prokuratorowi. W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt. Z wyrazami szacunku.
4. Zażalenie na postanowienie sądu wydane na rozprawie o stwierdzeniu swej niewłaściwości i przekazaniu sprawy sądowi właściwemu (art. 35 § 2 k.p.k.) 91 5. Wniosek o przekazanie sprawy innemu sądowi równorzędnemu z uwagi na to, iż większość osób, które należy wezwać na rozprawę, zamieszkuje blisko tego sądu, a z dala od sądu
Postanowienie o umorzeniu dochodzenia wydaje Policja. Zazwyczaj jest to wyłącznie formularz nie zawierający nawet uzasadnienia, gdyż Policja nie ma obowiązku sporządzenia go (1). Prokurator często nie wie, że dochodzenie w takiej sprawie było prowadzone, gdyż należy ono do obowiązków Policji. Według Kodeksu postępowania karnego „zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia wnosi się do prokuratora właściwego do sprawowania nadzoru nad dochodzeniem. Jeżeli prokurator nie przychyli się do zażalenia, kieruje je do sądu” (2).Zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia musi spełniać wymogi formalne, które są bardzo ważne w postępowaniu karnym. Dochodzenie jest prowadzone w ramach tzw. postępowania przygotowawczego, które ma na celu ustalenie, czy rzeczywiście popełniono przestępstwo, wykrycie i ujęcie sprawcy tego przestępstwa, wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy oraz zebranie, zabezpieczenie i utrwalenie dowodów przestępstwa na potrzeby późniejszego postępowania przed sądem (3). Cele postępowania przygotowawczego odnoszą się także do dochodzenia, zatem warto je znać, aby skutecznie wnieść zażalenie na postanowienie o jego umorzeniu. Jak napisać takie zażalenie? Powinno ono zawierać następujące elementy:1) miejscowość i data napisania zażalenia2) zwrot, do kogo zażalenie jest kierowane. W tym wypadku: Do Prokuratury Rejonowej dla (rejon, dzielnica miasta) w …. (miejscowość) oraz adres prokuratury, której podlega jednostka Policji, która wydała postanowienie 3) wymienienie (jeżeli są znani) osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa oraz osoby pokrzywdzonej (czyli nas w tym wypadku – warto podać swój adres)4) tytuł pisma – czyli „zażalenie na postanowienie Policji (opis dokładny jednostki, która je wydała) sygnatura akt z dnia ……………., a doręczonego w dniu…………………… o umorzeniu dochodzenia we wskazanej sprawie” 5) wstępna treść zażalenia – czyli najważniejsze powody, dla których nie zgadzamy się z postanowieniem o umorzeniu dochodzenia. Ta część ma zawierać zakres naszego zaskarżenia – gdy nie mamy do dyspozycji uzasadnienia, piszemy, że zaskarżamy całe postanowienie Policji 6) kolejny element – zarzuty i uchybienia, które naszym zdaniem wpłynęły na taki postanowienie – np. nie przesłuchanie nas jako pokrzywdzonych, nie przesłuchanie sąsiadki, która widziała złodzieja, zlekceważenie naszego wniosku o zebranie z okolicy samego miejsca kradzieży odcisków palców sprawcy. Można zarzucić brak odpowiednich czynności, czy nawet bierność policjantom prowadzącym dochodzenie. Można nawet zarzucić, że nie wyjaśniono wszystkich okoliczności sprawy i pominięto dowody przez nas wskazane – należy je dokładnie wymienić i Nasze żądania związane z zaskarżeniem postanowienia, a więc : składam wniosek o uchylenie postanowienia Policji z dnia …………… o umorzeniu dochodzenia i przekazanie do dalszego prowadzenia dochodzenia w tym zakresie. 8) napisać uzasadnienie dla naszego zażalenia – rozwijając po kolei poszczególne elementy, wyszczególnione powyżej. Wskazujemy, które czynności czy dowody zostały pominięte, błędnie zweryfikowane przez Policję czy też w jakim zakresie Policja nie zrobiła nic, by rzeczywiście wykryć i ująć sprawcę przestępstwa. Możemy napisać dokładnie czego Policja nie zrobiła i zaznaczyć, że te konkretne czynności z pewnością pomogłyby w odkryciu czy ujęciu Art. 325e § 1 Art. 325e § 4 3) Art. 297 § 1 oceniacie procedury dotyczące tej kwestii? Są jasne czy też powinny zostać uproszczone?
61. Zażalenie na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa/dochodzenia – art. 306 § 1 k.p.k. 202 62. Zażalenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa/dochodzenia – art. 306 § 1a k.p.k. 206 63. Zażalenie na umorzenie rejestrowe – art. 325f k.p.k. 211 64. Zażalenie na bezczynność organu – art. 306 § 3 k.p.k. 214 65.
Zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego – dochodzenia albo śledztwa. Prowadzone w sprawie karnej postępowanie przygotowawcze przyjmuje postać dochodzenia albo śledztwa. Postępowanie przygotowawcze może zakończyć się na wiele sposób – w tym oczywiście wniesieniem aktu oskarżenia albo… umorzeniem. Postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego podlega zaskarżeniu – i o tym będzie w niniejszym wpisie. Regulacja. Wpis dotyczy przepisów Kodeksu postępowania karnego, aktualny tekst tej ustawy znajdziecie Państwo po kliknięciu w następujący link: Zażalenie na postanowienie o umorzeniu… Na postanowienie o umorzeniu dochodzenia albo śledztwa przysługuje zażalenie. Zażalenie wnosi się do sądu za pośrednictwem prokuratora, który wydał/zatwierdził postanowienie o umorzeniu. Sądem właściwym do rozpoznania sprawy jest sąd powołany do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji (czyli sąd, który hipotetycznie rozpoznawałby sprawę w pierwszej instancji, gdyby doszło do wniesienia aktu oskarżenia). Kto może wnieść zażalenie? Zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia albo śledztwa przysługuje następującym podmiotom: – stronom; – instytucji państwowej lub samorządowej, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie; – osobie, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie określonym w art. 228-231, art. 233, art. 235, art. 236, art. 245, art. 270-277, art. 278-294 lub w art. 296-306 Kodeksu karnego, jeżeli postępowanie karne wszczęto w wyniku jej zawiadomienia, a wskutek tego przestępstwa doszło do naruszenia jej praw. Ważne! Należy zwrócić uwagę, iż składający zawiadomienie o przestępstwie nie zawsze będzie uprawniony do zaskarżenia postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego, które toczyło się wskutek jego zawiadomienia! Uprawnieni do wniesienia zażalenia mają prawo przejrzenia akt, co oczywiście jest bardzo przydatne przy sporządzaniu zażalenia – nie trzeba bowiem pisać go „w ciemno”. Należy zwrócić również uwagę, iż postanowienie o umorzeniu dochodzenia nie wymaga uzasadnienia ale na wniosek strony organ prowadzący dochodzenie podaje ustnie najważniejsze powody rozstrzygnięcia. Ile wynosi opłata od zażalenia? Zażalenie na umorzenie dochodzenia albo śledztwa jest wolne od opłat. Co powinno zawierać zażalenie? W zażaleniu należy przede wszystkim wskazać zaskarżone rozstrzygnięcie lub ustalenie (czyli wskazać od czego się wnoszący zażalenie odwołuje). W zażaleniu należy również podać czego wnoszący się domaga, zalecane choć nieobowiązkowe (dla osoby, która nie jest profesjonalnym prawnikiem) jest – wskazanie konkretnych zarzutów oraz przedstawienie uzasadnienia stanowiska zajętego w zażaleniu. W jakim terminie należy wnieść zażalenie? Zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia/śledztwa wnosimy w terminie 7 dni od daty doręczenia nam postanowienia. Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się termin. Licząc termin uwzględniamy wszystkie dni, nie tylko – dni robocze (częsty błąd!). Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, zażalenie można wnieść następnego dnia. Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej (np. Poczta Polska i nadanie zażalenia listem poleconym). Co może zrobić sąd? Sąd do którego trafi zażalenie może utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy, może również je uchylić i przekazać sprawę do dalszego prowadzenia w postępowaniu przygotowawczym. Uchylając postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego sąd podaje powody uchylenia, a w miarę potrzeby – wskazuje także okoliczności, które należy wyjaśnić, lub czynności, które należy przeprowadzić. Wskazania te są dla organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze wiążące! Jeżeli organ prowadzący postępowanie dalej nie znajdzie podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, wyda ponowne postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego. W takim wypadku pokrzywdzony, który zaskarżył wcześniej postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego, może wnieść tzw. subsydiarny akt oskarżenia. Nie jest natomiast możliwe zaskarżenie do sądu ponownego postanowienia o umorzeniu postępowania. O subsydiarnym akcie oskarżenia – więcej w jednym z kolejnych wpisów! Stan prawny na dzień: 17 września 2018 roku. Autor: adwokat Maciej Marczak, Kancelarie Adwokackie w Łodzi oraz w Zduńskiej Woli. Autor nie bierze odpowiedzialności za skutki zastosowania w praktyce informacji wynikających z powyższego artykułu. Autor wskazuje, iż zasadnym jest skonsultowanie się z prawnikiem – adwokatem bądź radcą prawnym przed podjęciem jakichkolwiek działań prawnych. Powyższy artykuł stanowi jedynie zarys bardzo szerokiej i złożonej kwestii prawnej. Prawa autorskie zastrzeżone.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł pozwany, zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie art. 98, art. 203 § 3 oraz art. 101 k.p.c. poprzez uznanie, że stroną wygrywającą proces w zakresie, w jakim nastąpiło cofnięcie pozwu jest powód, podczas gdy w dacie złożenia pozwu roszczenie było niewymagalne.
Tytuł: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie z 2014-05-21 Data orzeczenia: 21 maja 2014 Data publikacji: 9 października 2018 Data uprawomocnienia: 21 maja 2014 Sąd: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział: II Wydział Karny Przewodniczący: Krzysztof Jawor Protokolant: Kasjana Kaszyńska Hasła tematyczne: Zażalenie Na Postanowienie O Umorzeniu Dochodzenia Podstawa prawna: art. 465 § 2 Sygn. akt II Kp 127/14 POSTANOWIENIE Dnia 21 maja 2014r. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Krzysztof Jawor Protokolant: Kasjana Kaszyńska przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie Elżbiety Gastołek po rozpoznaniu w sprawie o czyny z art. 284 § 2 na skutek zażalenie pełnomocnika J. S. w przedmiocie umorzenia dochodzenia na podstawie art. 465 § 2 w zw. z art. 329 § 1 postanowił : nie uwzględnić zażalenia pełnomocnika J. S. z dnia 31 stycznia 2014r. na postanowienie Prokuratury Rejonowej w dnia 31 października 2013r., w przedmiocie umorzenia dochodzenia i utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 31 października 2013r. Prokuratura Rejonowa w dochodzenie w sprawie o przywłaszczenie przez członka Zarządu Koła (...)w Niemczy w dniu 9 grudnia 2007r. w mienia w postaci pieniędzy w kwocie zł pochodzących ze sprzedaży tusz i skór dzików ustrzelonych w trakcie polowania zbiorowego nr (...), organizowanego przez Biuro (...)ze Ś., tj. o czyn z art. 284 § 2 z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła w ustawowym terminie pełnomocnik zawiadamiającego o popełnieniu przestępstwa J. S., w którym zakwestionowała zasadność wskazanego orzeczenia w całości i wniosła o uchylenie postanowienia i ponowne rozpoznanie sprawy. Postanowieniu zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegających na przyjęciu, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego, podczas gdy dowody zgromadzone w niniejszej sprawie ponad wszelka wątpliwość wskazują, iż nastąpiło przywłaszczenie pieniędzy w wysokości 966 euro, stanowiących równowartość zł, pochodzących ze sprzedaży tusz i skór, dzików pozyskanych w trakcie polowania zbiorowego nr (...), organizowanego przez Biuro (...) ze Ś.. W uzasadnieniu zażalenia wskazano, iż polemika z zaskarżonym postanowieniem jest w istotny sposób utrudniona, a wręcz niemożliwa ze względu na brak uzasadnienia zaskarżonego postanowienia. W ocenie skarżącej okoliczność, iż na polowaniu z udziałem tzw. myśliwych dewizowych doszło do sprzedaży im tusz zwierzyny oraz skóry dzika, została potwierdzona przez W. G. i W. K., którzy byli obecni przy czynnościach ważenia tusz dzików. Jak podniesiono w uzasadnieniu zażalenia niewątpliwie, co wynika z zeznań J. S., otrzymał on od tych myśliwych 960 euro, które to przekazał Prezesowi Zarządu Koła (...) – A. T.. Nie ulega również wątpliwości, w przekonaniu skarżących, iż w świetle materiału zgromadzonego w niniejszej sprawie, pieniądze te nie zasiliły kasy Koła (...), zaś sam Prezes Koła (...) zaprzecza okolicznościom, które, zdaniem skarżącego, w świetle dowodów czynią jego zeznania w sensie dowodowym bezwartościowymi. Prokuratura Rejonowa w D. przekazując powyższe zażalenie do rozpoznania Sądowi, wniósła o jego nieuwzględnienie podnosząc, że przeprowadzone postępowanie nie dało podstaw do uznania, iż doszło do przestępstwa. Ponadto wskazano, iż w uzasadnieniu zażalenia skarżący nie wskazał na nowe okoliczności, które dałyby podstawę do podjęcia postępowania, a jedynie zawarto polemikę z oceną zgromadzonego materiału dowodowego. Przestępstwo z art. 284 § 2 popełnia ten kto przywłaszcza sobie powierzona mu rzecz ruchomą. Jest to kwalifikowany typ przywłaszczenia zwany sprzeniewierzeniem. Przywłaszczenie wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym postąpienia z cudzą rzeczą (lub prawem majątkowym), tak jakby się było jej właścicielem. Sprawca przywłaszczenia musi więc zmierzać do zatrzymania cudzej rzeczy lub innego mienia (prawa majątkowego) dla siebie lub innej osoby bez żadnego do tego tytułu. Natomiast bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy, a nawet jej używanie, chociażby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale bez zamiaru zatrzymania na własność, nie stanowi przestępstwa przywłaszczenia. Nie wystarczające jest zatem samo rozporządzenie cudzym mieniem, konieczne jest, aby sprawca chciał je zatrzymać bez prawnego tytułu. Zażalenie pełnomocnika zawiadamiającego J. S. o popełnieniu przestępstwa, w ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie. Analiza zgromadzonego w toku postępowania przygotowawczego obszernego materiał dowodowego nie pozwala na postawienie komukolwiek zarzutu dokonania przestępstwa opisanego w art. 284 § 2 w szczególności P. T.. W toku przeprowadzonych czynności przesłuchano świadków mogących mieć wiedzę odnośnie przedmiotu toczącego się dochodzenia, tj. członków ówczesnego zarządu Koła Łowieckiego (...) w Niemczy, myśliwych oraz członków koła, pracownicę biura pośredniczącego w organizacji polowań międzynarodowych oraz biorących udział w przedmiotowym polowaniu holenderskich myśliwych. Ponadto Zgromadzono obszerną dokumentację w postaci protokołów i sprawozdań z przeprowadzonych polowań, protokołów przeprowadzonych kontroli przez organy zwierzchnie, faktur VAT. Wbrew twierdzeniom skarżącego, W. K. nie potwierdził faktu przekazania P. T. przez J. S. pieniędzy, albowiem zeznał, że „osobiście nie widziałem komu S. przekazał te pieniądze. Dla mnie to było oczywiste, że przekazał je T.. Nie podejrzewam T., aby te pieniądze zabrał dla siebie. Na pewno przeznaczył je na rzecz i dobro koła” ( karta 207). Mając powyższe na uwadze przyjmując nawet (na co nie ma niepodważalnych dowodów), iż doszło do przejęcia przez P. T. rzeczonej kwoty pieniędzy, nie zostały one (jak wynika z cytowanych powyżej zeznań świadka) zabrane w zamiarze zatrzymania, a zostały przeznaczone na rzecz koła. W tym miejscu zatem należy podkreślić, że, jak już omawiano powyżej przywłaszczenie wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym postąpienia z cudzą rzeczą (lub prawem majątkowym), tak jakby się było jej właścicielem. Sprawca przywłaszczenia musi więc zmierzać do zatrzymania cudzej rzeczy lub innego mienia (prawa majątkowego) dla siebie lub innej osoby bez żadnego do tego tytułu. Natomiast bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy, a nawet jej używanie, chociażby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale bez zamiaru zatrzymania na własność, nie stanowi przestępstwa przywłaszczenia. Nie wystarczające jest zatem samo rozporządzenie cudzym mieniem, konieczne jest, aby sprawca chciał je zatrzymać bez prawnego tytułu. Wprawdzie W. G. potwierdził przekazanie przez J. S. prezesowi koła łowieckiego pieniędzy otrzymanych od H. za tusze z upolowanych dzików i skórę. Jednakże faktu takiego nie potwierdził żaden z przesłuchanych myśliwych holenderskich, a z ustalonego stanu faktycznego w sprawie wynika, iż W. G. i J. S. są bardzo dobrymi kolegami, a zatem do zeznań świadka W. G. należy podchodzić z dużą dozą ostrożności. Tym bardziej, że to po pierwszych zeznaniach świadka W. G., skarżący J. S. zmienił datę popełnienia czynu. Ponadto nieprawidłowości odnośnie rozpatrywanych kwestii nie zauważył zarówno Urząd Skarbowy dokonujący kontroli, ani organ zwierzchni koła (ten wytknął jedynie nieprawidłowości odnoszące się do kwestii uzupełniania protokołów i sprawozdań z przeprowadzonych polowań). W tym miejscu zauważyć należy, iż w Kole (...) w Niemczy, pomiędzy jego członkami, panuje od dłuższego czasu zaogniony konflikt (co zostało również zauważone przez organ zwierzchni K. i z tego względu wszczęto postępowanie kontrolne, w wyniku czego został zmieniony Zarząd Koła). Z jednej strony tego konfliktu niewątpliwie znajduje się J. S., z drugiej były prezes K. A. T., a niniejsza sprawa, w ocenie Sądu jest częścią rozgrywek pomiędzy zwaśnionym stronami. Sąd, rozpoznając zażalenie pełnomocnika J. S., stwierdził, że decyzja Prokuratury Rejonowej w D. o umorzeniu dochodzenia podjęta przez ten organ jest w pełni zasadna i odpowiada prawu, a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, w związku z czym utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W ocenie Sądu, w toku czynności podjętych przez organy prowadzące postępowanie przygotowawcze nie dopuszczono się żadnych błędów, konsekwencją, których mogłoby być uchylenie zaskarżonego postanowienia. Mając na uwadze powyższe okoliczności, nie znajdując podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia i całkowicie podzielając pogląd Prokuratury, Sąd uznał, że zażalenie skarżących nie zasługuje na uwzględnienie.
AGDw. 2howkqs4ul.pages.dev/552howkqs4ul.pages.dev/362howkqs4ul.pages.dev/582howkqs4ul.pages.dev/482howkqs4ul.pages.dev/182howkqs4ul.pages.dev/612howkqs4ul.pages.dev/332howkqs4ul.pages.dev/56
zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia
